Sara Bax

SARA BAX

SHE’S THE POEM
WILLEM TWEE
TOONZAAL
ZO. 19/10

MEER INFO

Alice Howe & Freebo

ALICE HOWE & FREEBO USA

BLUE ROOM SESSIONS
VERKADEFABRIEK
20:30
DI. 21/10

MEER INFO

Diamanda

DIAMANDA

LA BERGE DRAMM
NOVEMBER MUSIC 2025
W2 TOONZAAL
VR. 14/11

MEER INFO

Roel Spanjers c

Roel Spanjers laat een volle zaal zien waarom…

Winnaar van de Dutch Blues Award Foundation topconcert bij Blue Room Sessions

Roel Spanjers is alom bekend in de Nederlands roots- en blues scene. Hij stond al een aantal keren op ons podium. Maar niet eerder als winnaar van The Dutch Blues Award Foundation in de categorie muzikant. Verder is hij met diverse projecten druk, o.a. met And The Band Played On.

Maar vanavond speelt hij met drie andere topmuzikanten, de ons welbekende Eric van Dijsseldonk op een aantal gitaren en zang, Nico Heilijgers, bas en zang en Rob Wijtman, drums en zang. Zélf speelt Roel Spanjers op de Hammond, piano en accordeon.


Roel Spanjers

Roel Spanjers heeft een nieuw album, Birdcatcher ll. Een zeer gevarieerd vervolg op het gelijknamige album uit 2006. De band start met een gospelachtige intro. De eerste song The Ballad Of Peetie Wheatstraw gaat over een obscure gangster rapper, schoonzoon van de duivel. Gevolgd door Peetie Wheatstraw Blues. In werkelijkheid reed Peetie in 1941 tegen een goederentrein met fatale gevolgen. 

Persoonlijk ben ik nogal dol op de Hammond. Waarom wordt duidelijk tijdens nummers als Roll On Babe en Moral High Ground Blues, waar Spanjers tegelijkertijd Hammond en piano speelt, in combinatie met een van Van Dijsseldonks Fenders (hij heeft er meer). Op het samen met van Dijsseldonk geschreven Birdcatcher’s Lament speelt Spanjers op de accordeon.

Roel Spanjers
Roel Spanjers – Birdcatcher


De tweede set begint met een nummer geschreven samen met Frederique Spigt van de gelijknamige EP The Road. De song heeft een mooie tempowissel en opvallend basspel van Heilijgers. Dr. John en Allen Toussaint klinken door in het vlotte See Them Off.  Heel anders dan bij het pop-achtige Fallin’ Short. Ik kan niet zeggen waaraan het me het meest doet denken; een vleugje Stones, Joe Jackson en Supertramp, met indrukwekkend ‘wa wa’ slide- gitaarspel van Van Dijsseldonk.

Goeie Hammond ook weer trouwens en met opvallend drumspel van Wijtmans. Dan, uiteraard, een nummer van The Band met The Shape I’m In. Een one-take wonder geschiedde samen met Terry Evans en kwam terecht op Birdcatcher Bring Me The Light aangekondigd als meezinger “you got to be pressing on”

Roel Spanjers
Let’s Make A Better World


Het laatste nummer is tevens het laatste van het album, Right Road. Na 18 vol overgave gespeelde nummers volgt uiteraard een toegift met Earl King’s Let’s Make A Better World.  Het publiek in de overvolle zaal wordt tevreden huiswaarts gestuurd met de hoopvolle boodschap Let’s Make A Better World. Het blijkt een meezinger. “Everybody Sing, Sing, Sing.”..en dat deden ze. 

Om met programmeur Ad van der Laan te spreken..een concert dat stond als een rots!


Eerste set: Ballad Of Peetie Wheatstraw, Peetie Wheatstraw Blues, Back For More, Hand Over Fist, Moral High Ground Blues, Roll On Babe, Birdcatcher’s Lament, Fool That I Am, Bring me Round. Tweede set: The Road, (met F Spigt,) Your Pain Is My Pain, See Them Off, Falling Short, Got It Good, The Shape I’m In, Keep Walking, Bring me The Light, Right Road. Toegift: Let’s Make A Better World


 Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten


Roel Spanjers – top tracks

Sara Bax

Sara Bax presenteert haar jazz/pop/world-debuutalbum

Een reis door verschillende culturen met het album ‘She’s the Poem’

Vocalist en componist Sara Bax (1997) bracht in september haar eerste album She’s the Poem uit. Voor dit album startte ze in 2024 een crowdfundingactie via het platform voordekunst.nl. Met hulp van een aantal fondsen en bijna 200 donateurs behaalde ze haar doel. Belofte maakt schuld, en dus verscheen er vorige maand een tien nummers tellend album.

Het album werd uitgebracht door Challenge Records en geproduceerd door Sara zelf, met bijdragen van Jeroen van Vliet (piano), Angelo Verploegen (flügelhorn), Joshua Herwig (cello) en Maximilian Hering (drums).

Sara Bax

Sara Bax
Sara Bax – ©Anna Perger

Sara Bax studeerde Jazz&Pop aan het ArtEZ Conservatorium in Arnhem. Eerder maakte ze al de EP Boy on the Moon, met vrijwel dezelfde ploeg muzikanten. Die EP bracht ze eerder dit jaar ten gehore op het Just Jazz Festival in Delft en bij North Sea Round Town in Rotterdam. Over haar drijfveren zegt ze zelf: “Making music connects me to the magic in this world, and it’s a way to make people sparkle.”

She’s the Poem

Wat direct opvalt bij het luisteren van dit album, is dat er verschillende talen voorbijkomen, soms zelfs meerdere in één nummer. Het is alsof Sara zich echt heeft laten inspireren door klanken en ritmes van verschillende talen. We horen Spaanse rollende r’en, Franse woorden in een Balkan sausje, en één nummer zingt ze in het Nederlands.

Engels is het meest vertegenwoordigd. In enkele nummers ontbreekt juist elk spoor van taal en krijgen de instrumenten ruim baan. Door de mix van sferen krijgt het genre ‘world’ op dit album een nieuwe betekenis: de muziek voert ons niet naar één specifieke cultuur, maar neemt ons mee op een wereldreis.

Het album heeft een spiritueel randje, maar pop en jazz vormen de stevige basis. Een optreden van Sara zou dan ook niet misstaan op Jazz in Duketown. Het is redelijk toegankelijke jazz van het rustige soort, beschouwend, dromerig. Hoewel melancholisch, klinken de nummers over het algemeen wel optimistisch. Ze wakkeren een soort onalledaagse tevredenheid aan. 

verschillende talen – ©Charlotte Reijnen

Inspiratie blijkt vooral te komen van mensen. Zo hebben de meeste nummers de naam van een persoon, zoals ‘Frida’ (naar Frida Kahlo), maar ook ‘Jeroen, wat misschien zal doelen op Jeroen van Vliet (pianist van het album). Sara zelf noemde het dan ook een ‘portretserie in muziek’. Als luisteraar lijkt het alsof je aanschuift bij Sara’s — al dan niet bestaande — multiculturele vriendengroep, die bij zonsondergang intieme en oprechte verhalen deelt.


coverfoto: ©Charlotte Reijnen


Sara Bax groeide op in Den Bosch en verhuisde voor de studie Jazz&Pop (Conservatorium ArtEZ) naar Arnhem.

Sara treedt zondag 19 oktober in Willem Twee Toonzaal


Grandmaster Flash

Masterclass hip hop door grootmeester Grandmaster Flash 

Hij wil feesten alsof we in de seventies zijn, een feest van herkenning

Wie was er nou als eerste mee begonnen,  DJ Kool Herc, of Grandmaster Flash? Ze deden het in ieder geval allebei, twee dezelfde platen opzetten en dan zo mixen dat de beat eindeloos door kan lopen. Dan nog een goede MC met een goede rap, het liefst ook met wat attitude, en hiphop is geboren. Dat was in The Bronx, New York, tijdens de blockparties in de jaren zeventig, terug naar vandaag.  

Grandmaster Flash

Grandmaster Flash
Grandmaster Flash

Vanavond, vrijdag 10 oktober, brengt Grandmaster Flash de ziel van hiphop naar de Pleinzaal van het Theater Aan De Parade. Het heeft veel weg van een masterclass hiphop en hij neemt ons mee door de tijd, van vroeger tot het recente verleden.  

Zijn tour heet The 4 Elements Of Hiphop en hij benoemt ze één voor één. Al zal dit voor de meeste mensen in de zaal bekend terrein zijn. 

1. Breakdance , de veelal acrobatische dans, waarbij de dansers vaak één voor één de show proberen te stelen en elkaar al dansend de loef af te steken, ook wel dance battle genaamd. De anderen, uitdagers of toeschouwers, staan er in een kring omheen. 

2. Graffity,  het maken van tekeningen of tags (sierlijk geschreven teksten of namen) gespoten met spuitbussen, vaak op openbare plekken als muren, maar ook treinen en metro’s.

3. MC, ofwel de rapper, die zijn lyrics op ritmische wijze over de muziek praatzingt. 

4. The DJ,  de persoon achter de draaitafel, of tegenwoordig vaak achter de knoppen en laptop, die voor de muziek en vooral voor de beats zorgt.

Scratchen, de plaat ritmisch met je vingers heen en weer  bewegen, zodat er een krassend geluid is te horen, is ook één van de dingen die de DJ doet.

Serato
Serato

Vroeger gebeurde dat met echte vinyl platen, hele kisten werden meegesjouwd het podium op. Tegenwoordig wordt er vaak gebruik gemaakt van Serato platen, waarmee je wel dat scratchend geluid kunt produceren, maar waarbij de muziek veelal uit de laptop komt. 

De show begint met een breakdance performance van professionele breakdancers. Er zijn lijnen op de grond getrokken voor het podium en het is de bedoeling dat het publiek daarachter blijft, zodat er ruimte is voor de breakdancers. Dat wordt vanzelfsprekend gerespecteerd. 

Grandmaster Flash
breakdance

“Pay respect to the people on the screen!”, zegt Grandmaster Flash, “En laat je horen als je iemand ziet, die iets voor je betekent.” voegt ie eraan toe. Achter op het grote scherm zien we foto’s van hiphop helden uit het verleden die ons ontvallen zijn, met bijbehorende muziek. Een feest van herkenning voor velen in de zaal, voornamelijk mannen van middelbare leeftijd. Al zijn er ook enkele jonge hiphop fans in de zaal. 

Grandmaster Flash is hier natuurlijk niet alleen om ons een lesje hiphop te geven, hij wil feesten alsof we in de seventies zijn. En richt zich regelmatig tot de zaal en roept, “Let me hear you say ooooh!” , of de variant, “Somebody say ooooh!”.

The 4 Elements Of Hiphop
Tour The 4 Elements Of Hiphop

Als er dan te weinig respons is uit de zaal, legt ie de muziek stil en komt hij achter zijn DJ-booth uit en spreekt de aanwezigen toe. “Is this Den Bosch?” Vraagt ie een paar keer. “I want this to be a 1970’s party. 

Hands up!” Het publiek geeft daar gehoor aan en komt steeds meer los. Als Grandmaster Flash de muziek weer start, klinkt Dr Dre samen met Snoop Dogg uit de speakers met The Next Episode. En in dit volgende hoofdstuk is iedereen warm en staat lekker te dansen, terwijl op het grote scherm een graffity artist aan het werk te zien is. 

Grandmaster Flash
The Message

Dan volgt een klassieker van eigen hand, The Message en ik zie veel mensen de tekst letterlijk mee rappen. En het is niet alleen maar hiphop wat hij draait, overigens draait ie geen enkel nummer in het geheel, The Bee Gees, The Jackson Five en ook Queen passeren ook de revue. Al werd Under Pressure door de dame naast mij verward met Ice Ice Baby van Vanilla Ice. 

Veel publieksparticipatie vanavond en het feestje is nog niet klaar. Grandmaster Flash neemt de microfoon weer ter hand en vraagt dan of er misschien mensen zijn in de zaal die used to, want to, dare to, or maybe not, hun kunsten uit hun jeugd hier durven te vertonen in een dance battle. Iedereen gaat weer achter de lijn staan en de man zelf komt naar beneden en moedigt het publiek nog een keer aan. “And no professionals!” , zegt ie erbij.

breakdance
And no professionals!

Licht aarzelend komen er een aantal mannen van middelbare leeftijd naar het midden en laten zien wat er nog van hun breakdance moves over is, na al die jaren. Licht roestig en wisselend van kwaliteit, maar zonder uitzondering enthousiast grijpen ze hun moment of fame. Het is een bijzonder en bijna vertederend moment in de show. Daarna mag Brainpower nog even zijn kunsten vertonen en kan hij niet verbergen dat ie een beetje starstruck is, wat wel begrijpelijk is natuurlijk. 

We naderen het einde van deze hiphop party, maar niet voordat er nog een paar kneiters van hits langskomen, waaronder van The Beastie Boys, Prince, Sugarhill Gang en Panjabi MC. Ook zijn andere grote hit White Lines horen we nog. Als dan Jump Around van House of Pain nog klinkt, horen we Grandmaster Flash zeggen “I hope you enjoyed it” en zien hem het podium verlaten. Hiermee komt er dan een ietwat abrupt einde aan deze bijzondere avond. Al kan het publiek met een voldaan gevoel nog even bijkomen en nakletsen over deze levende legende. 


Grandmaster Flash – top tracks

Rod Picott

Rod Picott weet solo een uitverkochte zaal te boeien

Onderhoudend optreden in Blue Room Sessions met afwisselend vlotte en mooie ingetogen songs

Rod Picott (New Hampshire 1964) tourt momenteel door ons land en geeft hierna nog zeventien concerten in de UK.  Vanavond staat hij solo, met alleen gitaar en af en toe mondharmonica in een uitverkochte zaal van Blue Room Sessions.

Er zijn veel fans aanwezig want Rod is een gewaardeerd singer-songwriter die kan rekenen op een grote opkomst. Hij weet met gemak een muisstille zaal twee uur lang te boeien. Dat deed hij tien jaar geleden ook al eens op ons podium. Picott bracht inmiddels meer dan vijftien albums uit.  

Rod Picott

Rod Picott
Rod Picott

Ondanks een opkomende keelpijn is hij goed bij stem. Hij is een echte verhalenverteller. Zo leidt hij bijna elke song in met een anekdote. Hij moet er zelf vaak smakelijk om lachen.  Voor Next Man In Line vertelt hij over zijn 85 jaar oude vader die hij vaak bezoekt en mee uit eten neemt. De oude man wil alleen pancakes en waffles, ook al zit hij bij de Italiaan of de Indiër.

 Rod Picott entertaint en bespeelt met gemak de zaal en spaart zichzelf daarbij niet. Met de nodige zelfspot wijst hij op zijn achteruitgaand geheugen. Tijdens een optreden in een Ierse bar bestreed hij met klem dat hij er ooit had opgetreden, tót de barman hem op een foto wees waarop hij enkele jaren daarvoor, op precies dezelfde plek, was geportretteerd. Het laatste nummer voor de pauze, I Might Be Broken Now,  inclusief mondharmonicaspel.

Rod Picott
vlotte en mooie ingetogen songs

Tweede set

Als de tweede set begint met Father’s Tattoo, wendt Rod Picott zich schertsend tot een jongen in de zaal. Hij verbaast zich erover dat hij überhaupt nog terug is gekomen voor een oudere man en zijn songs. Tot nu toe is het een onderhoudend optreden met afwisselend vlotte en mooie ingetogen songs zoals Little Bird en Girl From Arkansas. Het wordt weer ingeleid met een verhaal over een optreden in Baltimore, waar hij en een vriend door een bezoeker werden uitgenodigd om te overnachten. Het bleek een piepklein huis. De bewoner verdween naar boven, waarna de bank en een hondenmand overbleven. Het werd kop of munt.

Blue Room Sessions
mooie show

Voor Falcon ’65 neemt hij ons mee in een autorit door de straten van Nashville. De setting; Rod Picott en de ons welbekende Fred Eaglesmith, beiden rijdend in die oude Ford. Rod was vergeten te melden dat de deur aan de passagierskant niet goed sloot waarna bij het bereiken van een onvoorspelbare rotonde, de boomlange Fred ternauwernood aan de dood ontsnapte. De rest van de rit verliep in boos zwijgen.

Na een twintigtal nummers en bijbehorende verhalen eindigt de show met I Want You van Dylan en een verrassende toegift met Springsteen’s Badlands. Groot applaus, mooie show! 


Eerste set: Digging Ditches, Puncher’s Chance, Next Man In Line,  Mona Lisa, Dirty T-Shirt, Revenuer, Lover, Elbow Grease, Until I’m satisfied, I Might Be Broken Now 

Tweede set: Father’s Tattoo, Angels & Acrobats, When My Running is Through, Sheetrock Hanger, Little Bird, Kerosene, Girl From Arkansas, 65 Falcon, Gettin’ To me, River Runs, I Want You, Badlands (Springsteen)


Tekst Recensie: Wies Luijtelaar
Fotografie: Wies Luijtelaar | Monique Nuijten


Stroomstoot

Powerplay Stroomstoot en Grote Geelstaart in WSC

World Skate Center op de Tramkade steeds meer hét centrum in Den Bosch voor punk, metal en noise

World Skate Center (WSC) opent Popronde Den Bosch met het ‘meedogenloze’ STROOMSTOOT. Het WSC ontwikkelt zich steeds meer tot hét podium voor het zwaardere werk in Den Bosch en met Popronde Den Bosch bevestigt het die rol overtuigend.

STROOMSTOOT

Het programma van WSC op deze Popronde avond is STROOMSTOOT, Grote Geelstaart, Gallamesh en Inherited als afsluiter. Wat deze vier bands gemeen hebben is de drang om het absorptievermogen van het publiek uit te testen. Het volume wordt volledig opengedraaid. Oordopjes zijn geen sinecure.

Stroomstoot
STROOMSTOOT – WSC

STROOMSTOOT staat om 19:30 op de rol en ondanks dat vroege uur is er veel volk op de been. De komst en faam van de band met frontman Isai Elia is hen vooruit gesneld. De soundcheck is blijkbaar al van tevoren afgerond en zonder overbodige intro’s davert de band door de hal van WSC met het openingsnummer Meltdown meteen gevolgd door Weg Van Hier en Alleen In De Avond. Het gaat verder en nummers zoals Riot, Nu Of Nooit of Catastrophe zeggen meer dan genoeg. De toon voor de rest van de avond is gezet.

STROOMSTOOT
Alleen In De Avond

Grote Geelstaart

Een vreemde naam voor een band, Grote Geelstaart. Het is de naam van een grote vis met een gele staart die bekend staat als een van de sterkste vissen van de Atlantische Oceaan, Stille Oceaan en Middellandse Zee. Klaarblijkelijk vereenzelvigen zij zich met die vis vanwege zijn kracht. Dat de band uit Zeeland komt, verklaart misschien een en ander.

Grote Geelstaart
Grote Geelstaart – WSC

Het lijken wel corpsstudenten die hier bij WSC op het podium staan met hun witte, gestreken bloezen en stropdassen. Schijn bedriegt want deze jongemannen zetten je te vaak op het verkeerde been met hun ontregelende nummers en performance. Bijzonder is ook dat een van de gitaristen nu en dan achter de tweede drumkit plaatsneemt. De power van de nummers neemt dan alleen maar toe.

Grote Geelstaart
nog meer power

De zanger/gitarist trekt rare gezichten en maakt vreemde bewegingen en personaliseert op die manier de ontregelende structuur van de nummers. Hij springt van het lage podium de zaal in en loopt door het publiek. Is het pop, jazz, rock, noise, punk? Het doet er niet toe. Grote Geelstaart heeft een unieke sound en zet het WSC op zijn kop.

Popronde Den Bosch
unieke sound

Figi

Dansbare acts en meer tijdens Popronde Den Bosch

Als een honingbij op zoek naar het lekkerste bloemetje hop ik van optreden naar optreden

Soms zou ik willen dat ik mezelf tijdelijk kon klonen en op meerdere plekken tegelijkertijd kon zijn. Je zou het ook FOMO (afkorting voor Fear Of Missing Out) kunnen noemen. Want je wilt eigenlijk niks missen van zoveel nieuw talent, dus is het pijnlijke keuzes maken en hopen dat je de juiste krenten uit de spreekwoordelijke pap vist. 

Dansbare acts en meer

Dansbare acts
Helen Jewett – Knillispoort

Traditiegetrouw en toevalligerwijs begint het Popronde avontuur van deze redacteur van dienst bijna altijd bij de Knillispoort, waar zoals gewoonlijk gitaarbands geprogrammeerd staan. Helen Jewett mag hier vanavond het spits afbijten. Lees het hele verslag hier.

Helaas kun je niet alle bands en acts afkijken als je, net als ik, een stuk of tien namen op je wensenlijstje hebt staan voor de avond. Dus is het snel door naar Onder De Moriaan, vroeger bekend als Plein 79. Daar staat Figi op het punt van beginnen.  

Figi
Figi – Onder De Moriaan – ©Mickey Obo Photo

Hij beschrijft zelf zijn muziek als een menging van inspiratie die hij van electro, Detroit style techno, (Italo/Space) Disco en Fusion Jazz kreeg. Hoe dan ook, deze man achter de knoppen zorgt voor lekker dansbare electronische muziek. Al heeft het publiek de dansschoenen thuis gelaten blijkbaar. Iedereen staat stil.

Dansbare acts hadden misschien beter wat later op de avond gepast. Figi zit bij hetzelfde label als, onder andere, De Jeugd Van Tegenwoordig en de muziek is zéker wel dansbaar. Hij speelt live toetsen erbij en zingt af en toe mee, waarbij zijn stem vervormd wordt door een vocorder. 

Dansbare acts
Figi – dansbare acts – Onder De Moriaan

Een mooie bescheiden lichtshow maakt het plaatje compleet. Jammer is wel dat je bij Onder De Moriaan moet betalen voor je toiletbezoek, dat vind ik op zijn zachtst gezegd niet gastvrij. Dus dat doen we maar ergens anders. Op naar Renee Rose in Hotel Central. Lees dat verslag hier.

Dansbare acts
Renee Rose – Hotel Central

Kinki Kappers staat altijd garant voor de betere vaak electronische dansbare acts. Hier hangen ze, net als meestal tijdens Popronde, met de benen buiten. Als je een glimp wilt opvangen van de tweemansformatie M2K achterin, dan moet je je even door de menigte wurmen, maar dat is het wel waard.

Dansbare acts
M2K – Kinki Kappers

Producer Marnix verzorgt de tunes en speelt daar  toetsen bij en door de live drums van Sam krijgt de muziek veel dynamiek. Lekkere underground dance muziek, geïnspireerd door Soulwax en Chemical Brothers en dat hoor je. Freaky weirde geluidjes kenmerken hun sound. Hier wordt wel volop gedanst. Stilstaan is ook bijna onmogelijk. Top act! 

Hierna houden we de binnenstad voor gezien en is het op naar Tramkade en Willem Twee Poppodium voor de rest van de avond.  Daarover later meer. 


Coverfoto: ©Mickey Obo Photo


Helen Jewett

Helen Jewett tussen shoegaze en postpunk 

Mooie composities die eigenlijk wel wat langer hadden gemogen maar mooi begin van Popronde

De muzikale reis die Popronde heet, begint voor deze redacteur van dienst traditiegetrouw bijna altijd bij Knillispoort. Hier vind je vaak goede gitaarbands. Zo ook nu dus in de gedaante van Helen Jewett.

Helen Jewett

Anders dan de bandnaam doet vermoeden is het een driemansformatie. Geen vrouw in de band dus. De naam Helen Jewett komt van een negentiende eeuwse prostituee, die op gruwelijke wijze is omgebracht door één van haar vaste klanten. Dus dat klinkt alvast niet zo gezellig.  

Helen Jewett
Helen Jewett – ©Mickey Obo Photo

De muziek die de jonge mannen maken is ook niet zo vrolijk en houdt het midden tussen shoegaze en postpunk en soms hoor ik Fontaines DC klanken erin. Het is een mooie balans tussen rustige stukken en harde gitaarpartijen. Het zijn mooie composities die eigenlijk vaak wel wat langer hadden mogen zijn. Dat is een goed teken zou ik zeggen.

Helen Jewett timmert al lekker aan de weg en hebben al shows mogen supporten voor onder andere Personal Trainer en gaan ook op tour met Paceshifters. 

Helen Jewett
bijzondere vibrato

Het is een energiek optreden en vooral de bassist, die ook enkele zangpartijen voor zijn rekening neemt, is lekker beweeglijk. Zanger/gitarist Gijs Stuivenberg heeft een bijzondere vibrato in zijn stem en maakt veelvuldig gebruik van zijn tremolo handle, waardoor de lang uitklinkende gitaargeluiden een extra spannende vibratie krijgen. 

Het is lekker druk in de Knillispoort zo vroeg op de avond en iedereen, jong en oud, staat lekker mee te bewegen op de aanstekelijke klanken van de band. Het is een mooi begin van de Popronde en dat belooft wat voor de rest van de avond. De lat ligt hoog. 


Coverfoto – ©Mickey Obo Photo

Popronde

Popronde Den Bosch 2025 een kwestie van keuzes

Van synthesizers en Oosterse instrumenten tot groovy-garage-glamorous-grimy-gnarly-punk

Een routeplanner maken voor Popronde is voor redacteuren en fotografen meer dan noodzakelijk. Het aantal artiesten en bands, de verspreiding van de locaties en het strakke tijdschema maken dat je keuzes moet maken. De grote diversiteit aan genres – en je wil toch eigenlijk zoveel mogelijk verschillende smaken proeven – maakt het plannen nog lastiger. En zoals elk jaar streep je noodgedwongen een aantal acts weg.

Popronde Den Bosch 2025

Popronde
Stroomstoot – WSC

De route voor deze Popronde editie brengt mij eerst naar het World Skate Center (WSC) waar Stroomstoot om halfacht begint, eigenlijk veel te vroeg voor zo’n band. Toch komt er genoeg volk voor op de been. Stroomstoot houdt niet van half werk en grijpt het publiek meteen bij de strot.

Na al deze tomeloze energie is het contrast met Oliv Oliv in Willem Twee Toonzaal wel heel groot, toch ook welkom wat er staat een en ander nog te wachten. Oliv Oliv is de artiestennaam van Olivier Terpstra die zijn debuutalbum Tehran Mountains in deze prachtige zaal presenteert. De muziek en de videobeelden plus de donkere setting van de Toonzaal dompelen je in een spirituele roes. Wie wil dat nou niet?

Popronde
Oliv Oliv – Toonzaal

Weer terug naar de Tramkade door een levendige Bossche binnenstad want Popronde trekt altijd veel publiek. Bij WSC wacht mij Grote Geelstaart, een noiserock band uit Zeeland maar die omschrijving schiet tekort. De vijfkoppige band is dé verrassing van de avond. Telkens zetten ze met hun spel het publiek op het verkeerde been.

Popronde Den Bosch
Grote Geelstaart – WSC

Weer terug naar de binnenstad waar ik langs Kinki Kappers kom. Bij deze kapsalon maken ze met Popronde er altijd een feest van. Zo ook nu met het duo M2K. Dat zijn Marnix Bausch (keyboards/synth) en Sam Kemner (drummer). Sam drumt lekker strak op de dance van Marnix.

Popronde Den Bosch
M2K – Kinki Kappers

Even verderop in de Korenbrugstraat speelt een band met de naam Fellatio in café Het Veulen. Ondanks de nogal frisse temperatuur zijn alle terrasjes in de Uilenburg volzet en kost het mij moeite in het café te komen. Dat lukt deels, ik blijf bij de ingang staan. Fellatio speelt pal achter de deur, dus ik kan ze zien, maar dat is dan ook alles wat ik van deze disco-punk band uit Tilburg opneem.

Popronde Den Bosch
Fellatio – Het Veulen

Het Design Museum heeft haar deuren geopend voor twee acts. De avant-pop, trip hop en elektronica van Flora Sophi eerder op de avond en Crybabies die ik kan karakteriseren als een melancholische rockband. De vier bandleden hebben zich opgemaakt met glinsterende make-up en zilverachtige versierselen. Rustige en weemoedige stukken wisselen ze af met steviger en ritmisch werk in de grote entreeruimte van het museum.

Crybabies
Crybabies – Design Museum

Terug naar Kinki Kappers waar de Amsterdamse artiest Subject Sue bezig is haar set vorm te geven. Gehuld in een zwart geplastificeerde blouson zingt zij zachtjes in de mic en produceert zij soundscapes en ambient echo’s uit haar Korg synthesizer/keyboards. De kleine kapsalon vult zich snel met passerende bezoekers en fans van dit mix-techno genre.

Subject Sue
Subject Sue – Kinki Kappers

Op weg naar café De Palm aan de Hinthamerstraat hoor ik uit de Knillispoort aan de Korte Waterstraat zware bass-beats en strakke drums komen. Die band staat niet op mijn Popronde planner maar Who Cares? Het is ILÆNDER uit het Oosten van het land. Twee gitaristen, bassist, drummer en een krachtige frontman staan garant voor ongepolijste metal met een alternatieve benadering. De zanger heeft een groot bereik en gezien het vele headbangen om mij heen, valt het in zeer goede aarde.

ILÆNDER – Knillispoort

Het is zaak om vroeg bij café De Palm aan te komen want anders kom je niet verder dan de deur. Bands treden hier met Popronde altijd helemaal achterin op. C’est Qui? is nog volop bezig met de opbouw en opmaak van het podium. Er is wat lichte paniek. De bassist is zijn basgitaar vergeten (😳) mee te nemen. Gelukkig komt na een minuut of tien iemand binnen die zijn bas uitleent. Het feest kan beginnen en meteen breekt dan ook de hel los.

Popronde
Cest Qui – café De Palm

C’est Qui? speelt niet hard maar speelt ultra hard, zonder mededogen. De frontwoman is tomeloos furieus en slaakt een spervuur aan geluid in de mic terwijl ze met haar hele lichaam schudt. De drummer slaat zowat de vellen van de trommels en de basgitarist ramt op de geleende basgitaar. Er is geen korte pauze tussen de nummers, alles gaat in één razend tempo door. Een betere afsluiter van mijn Popronde 2025 routeplanner is niet denkbaar.


Renee Rose

Popronde 2025 met Renee Rose in Hotel Central

Renee is een echte performer en een ster in de dop met stuk voor stuk radiovriendelijke liedjes

Het is nog vroeg in de avond als Renee Rose met haar band in Hotel Central op de Markt haar opwachting maakt. Het is een mooie nieuwe locatie voor de Popronde. Er is geen podium, maar de band is opgesteld bij de ingang voor het raam. Dat maakt het ondanks de grote ruimte toch knus. Het publiek heeft zich in het rond om de band opgesteld op een paar meter afstand. 

Renee Rose

Het is mij een raadsel, waarom deze zangeres nog niet is doorgebroken, want het zijn stuk voor stuk radio vriendelijke liedjes die ze hier ten gehore brengt. 

Renee Rose
Renee Rose in Hotel Central

Grenzeloos en Zomerstorm zing je na één keer horen al mee. Ze vertelt dat ze de afgelopen jaren veel nummers heeft opgenomen en uitgebracht en dat het nu tijd is om die nummers live te spelen. Dat doet ze met een hele strakke band, een drummer en gitarist die ook de toetsen bespeelt. Al zou een bassist erbij een welkome toevoeging zijn.

Het ziet er zeer professioneel uit allemaal met rode staafvormige lampen en geluidsschermen voor het drumstel. Renee Rose is een echte performer en danst lekker vrij. Ze vertelt ook tussen de nummers door waar ze haar inspiratie vandaan haalt voor de teksten. En dat is niet altijd zo vrolijk als de nummers klinken.

Zo heeft ze niet zo’n fijne middelbare school periode beleefd en werd ze in die tijd geslutshamed. Maar dat was dan wel weer goede inspiratie voor haar muziek met teksten zoals de slet van 6 VWO.

Renee Rose
Renee vanaf twee meter afstand

Renee Rose past prima in het rijtje Nederlandstalige zangeressen ergens tussen Bente en Maan met een rocksausje. Ze heeft een mooie stem die, zelfs tijdens het wilde dansen, goed zuiver klinkt. Het is een kwestie van tijd voordat iedereen heeft gehoord van Renee Rose. En dan kunnen degenen die hierbij waren zeggen, “Die Renee Rose heb ik nog gezien tijdens de Popronde in Den Bosch! Vanaf twee meter afstand! En kijk nu eens!”


Foto’s: ©Johan Kramer